เราจะได้ยินว่าคำว่า ‘ฮ่องเต้’ เป็นคำเรียกแทนจักรพรรดิของจีนโบราณ เคยสงสัยกันไหม คำนี้มาจากไหน
ตั้งแต่ยุคราชวงศ์ซาง ราว 1,600 ถึง 1,046 ปีก่อนคริสตกาล จนถึงราชวงศ์โจว ช่วง 1,046 ถึง 256 ปีก่อนคริสตกาล คำใช้เรียกเจ้าผู้ปกครองสูงสุดของจีน ยังไม่ใช้คำว่า ฮ่องเต้ แต่เป็น คำว่า
‘หวาง’ 王 ที่ไทยเรียกตามสำเนียงฮกเกี้ยนว่า ‘อ๋อง’ มีความหมายว่า ‘กษัตริย์’
จนกระทั่งยุคที่ราชวงศ์โจวอ่อนแอ จนนำไปสู่ยุคแห่งสงครามอย่างยุคชุนชิวและจ้าน-กว๋อ
บรรดาเจ้าแคว้นต่าง ๆ ที่เดิมอยู่ในตำแหน่งที่เรียกว่า ‘กง’ (Gong 公) ก็พากันตั้งตัวเป็นอ๋องหรือกษัตริย์ตามอย่างกษัตริย์ของราชวงศ์โจวบ้าง
ครั้นสมัยที่ ‘ฉินอ๋องเจิ้ง’ กษัตริย์ของแคว้นฉินรวมแผ่นดินจีนเป็นหนึ่งเดียว นำไปสู่การก่อตั้งราชวงศ์ฉิน (จิ๋น) ในปี 221 ก่อนคริสตกาล อ๋องผู้นี้มองว่า ตำแหน่งกษัตริย์ หรืออ๋องดูด้อยเกินไปสำหรับพระองค์ จึงสมควรที่จะสถาปนาตำแหน่งใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่า นั่นก็คือ ‘หวงตี้’ (Huang di 皇帝) หรือ ฮ่องเต้ตามสำเนียงฮกเกี้ยน ที่มีความหมายว่า ‘จักรพรรดิ’ จึงเป็นยุคที่ใข้คำว่า “ฮ่องเต้” เป็นคำเรียกผู้นำสูงสุด ฉะนั้นฉินอ๋องเจิ้งเมื่อกลายเป็นหวงตี้จึงกลายเป็น ‘ฉินสื่อหวงตี้’ หรือ ‘จิ๋นซีฮ่องเต้’ จักรพรรดิพระองค์แรกในประวัติศาสตร์ของจีน
ซึ่งคำว่า หวงตี้หรือฮ่องเต้ ก็มีที่มาจากคำว่า ‘ซานหวง อู่ตี้’ (三皇五帝) หรือ
‘สามราชา ห้าจักรพรรดิ’ ผู้ปกครองทั้งแปดนี้เป็นผู้ปกครองในตำนานของจีน ที่เต็มเปี่ยมด้วยคุณธรรมและมีคุณูปการต่ออารยธรรมจีน ตำแหน่งหวงตี้จึงเปรียบเสมือนการนำผู้ปกครองใน
อุดมคติของจีนมาอยู่ในตัวของจักรพรรดิ
